Met de kwieke dochter van eigenaar Jan Vlamynck (ja, zo heette deze WestVlaming dus echt!) te voet naar de voor mij beoogde plek. Ze liet me zien hoe ik een beetje in de luwte kon staan, zodat ik niet in een schuddende camper hoefde te slapen.

 

Na Anna op haar plek te hebben gezet snel wat loungekleding (ja, die is anders dan m’n chauffeurskleding, die vooral opvalt door een overdaad aan zakken waarin ik m’n hebben en houden op de tast kan vinden) aangeschoten om daarna met borreltje/biertje/zoutje even wat op internet te neuzen alvorens de  door Anne geprepareerde maaltijd op te warmen. Ai, dochter Vlamynck had me verkeerd voorgelicht, want ik moest wel degelijk inloggen. Even rap naar de receptie om die op te halen. Het waaide inmiddels weer hard en veel warmer dan 10 gr. zal het niet geweest zijn. Om de warmte binnen te houden (ja, die standkachels zijn formidabel, even temperatuur instellen op het digidashboard en klaar, de rest gaat automatisch, niks lucifertjes etc.) de schuifdeur een zwiep, maar net niet hard genoeg. Hij zat half in het slot en liet zich niet meer openschuiven. Dan maar doorgedrukt en ja: klik, dicht! En vergrendeld, wat natuurlijk de bedoeling niet was.

 

 

Ze begon terstond te bedenken wie die vermaledijde deur open kon krijgen… op zondagavond 18.30 uur. Alle garagisten natuurlijk achter bier en petatten. Dan maar de ANWB, waar ze het nummer van had. Ha, vervelend voor u. Met cardnummer en naam wist ze te vertellen dat ik dus een Goldmember was, want langer dan 15 jaar lid. Ja, maar ze kon toch niks voor me betekenen, want de dekking gold niet voor een huurauto. Ja, sterkte ermee meneer, dag meneer. Zo dan! Ik besloot Joëlle toch maar even in haar zondagavondrust te storen. Die hoorde het verhaal aan en schoot bijna direct in de oplossingsgerichtereflex. Ze had nog een derde sleutel (ik had die andere twee, allebei nog in de zakken van m’n chauffeursbroek… ja stom stom… ) en kon die wel ‚even’ brengen. Ik heb haar dat terstond uit het hoofd gepraat want dat zou 500 km op en neer zijn. Dat mag je van een jonge moeder niet accepteren. Nee Joëlle, dat gaan we niet doen. Nee, de ANWB is ook niet bij machte me te helpen en dus ga ik de Belgische collega’s alarmeren.

 

Ik moest rekenen op een klein uurtje. Dat werd drie kwartier, toen stond een bonk van een wegenwachter met grote gele camion voor de nietige Anna. Ai, da’s ’n Volkswagen hè en die zijn gekend om hun zware kwaliteit.  Inmiddels natuurlijk bekijks die hem voorspelden dattie die deur op de bekende wijze – beetje wrikken met spietjes, ijzerdraadje – niet ging open krijgen. Awel,dat zou dan voor ’t eerst zijn… Inmiddels was ik  met Jan Vlamynck een oude jas van hem gaan ophalen,want ik stond daar een levensgevaarlijke longontsteking te riskeren. En ja, weer terug bij Anna stond de deur wagenwijd open. Hij vond de gelijktijdige sluiting van de voordeuren een slechte constructie, zeker als je er niet op bedacht was.

 

Inmiddels had ik bedacht dat ik er nog goed af was gekomen, want voor hetzelfde geld had m’n op te warmen prak op het vuur gestaan. En dan is twee uur wel genoeg om dat pannetje droog te laten koken en dan… pfff. Ik zette daarom met enig plezier m’n handtekening op de Visabetaling.

Na een geslaagde verdere reis (lekker veel gefietst!)in Nieuwerkerk a/d IJssel de gebeurtenis met Joëlle geëvalueerd. Zij was inmiddels in contact met de ANWB, want er was wel degelijk een WW-abonnement op Anna en als de dienstdoende dame het kenteken van Anna had ingeklopt had ze dat ook meteen kunnen vaststellen. Er volgde een twee weken durende driehoeks-mailwisseling tussen Joëlle, de ANWB en mij. Argumenten, redeneringen, ja-maarren, en toch-en.

 

Joëlle wist niet van opgeven, want ze had haar zaken goed geregeld en het probleem zat bij de ANWB, die me, ook als Goldcardmember, in de kou liet staan en me blijkbaar niet het voordeel van de twijfel kon of wilde geven. Tot een juichmailtje van Joëlle aankondigde dat de ANWB een coulancegebaar maakte en de kosten volledig zou vergoeden. Wat mij de opmerking ontlokte dat ik „bij het scheiden van de markt de koopvrouw had leren kennen”.

 

Welke lering trekken we hieruit? Dat je de sleutel met keycord om je nek moet blijven dragen, waar je ook gaat of staat. Want moeder Joëlle kan niet iedere keer dat een klant iets stoms doet er zoveel tijd in stoppen…

 

Een gefilmd reisverslag, waar m’n waardering voor Zwerfbus van afspat, is te zien op https://vimeo.com/96990738