Charme of stoer

Op stap met zwerfbus Anna.

Dit was ongetwijfeld het begin van mijn levenslange liefde voor de t2. Stap in, rij honderd meter en je ruikt de vrijheid al. Iedere keer als ik er ergens een zie rijden maakt mijn hart een sprongetje.

Begin april dit jaar trapte ik het kampeerseizoen weer af met mijn eigen donkergroene t2 met poptop uit 1972. Het was een koude nacht. ’s Ochtends bij het wakker worden stond het ijs op de voorruit. Zelf was ik ook half bevroren, ondanks de dikke wollen dekens (en sokken). Voor het eerst vroeg ik me voorzichtig af hoe het zou zijn om iets meer kampeercomfort te hebben…een kachel, een toiletje, een goed werkende koelkast, lekkere stoelen. En nu, het is inmiddels mei, ben ik op stap met zwerfbus Anna. Een VW t4 California Exclusive Synchro uit 2001 met alles erop en eraan. Missie is om als reporter verslag te doen van het verschil met mijn geliefde t2.

Ik stap in Nijmegen in, rij honderd meter en merk gelijk hoe heerlijk hij – of eigenlijk zij – rijdt. Een compleet huis dat rijdt als een moderne auto, muziekje aan, het genieten is begonnen. Aangekomen op de kleine groene camping verken ik de bus en ontdek hoe ingenieus hij is ingedeeld. Alles zit precies op de goede plaats en is makkelijk te bedienen. Plug and play. Overal precies genoeg ruimte. Hier is gründlich over nagedacht. Hoewel ik als klassieker liefhebber altijd heb gezworen nevernooit in zo’n ‘lelijke nieuwe witte camper’ te stappen, vind ik deze spierwitte Anna ineens stoer. Wat is hier aan de hand, val ik van mijn geloof?

De eerste avond val ik in slaap tijdens een kikkerconcert en word ik ’s ochtends wakker met vogelgekwetter. Ik schuif de deur op een kier en zie in de verte de reeën in het gras staan. Tijd voor koffie. ’s Middags maak ik in het perfecte keukentje risotto met bospaddestoelen, verse Parmezaanse kaas en een groene salade met rucola, komkommer, zonnebloem-, pompoen- en pijnboompitten en een beetje olijfolie. Uit de koelkast tover ik een frisse fles Sauvignon Blanc. Buiten is het fris en regenachtig, binnen is het knus. Een zacht jazzmuziekje op de achtergrond. Na een lekkere wandeling in de bossen tijd voor Holy Moly Guacemole uit het boekje “Koken op Wielen” dat bij de inboedel van de bus hoort (leuke verrassing!). ’s Avonds een kaarsje aan, buiten beginnen de kikkers weer, het is nog steeds behoorlijk koud, maar daar merk ik binnen niks van. Het bed beneden slaapt zacht, met dank aan de extra koudschuim matras. Raampjes open, horren naar beneden, lekker veel ruimte om me heen dankzij het hoge dak (niet één keer m’n hoofd gestoten). Heerlijk geslapen. En wat een luxe om ’s ochtends niet in nachtgewaad met horrorhaar naar een toilethok te hoeven haasten.

Een tweede dagje ontspannen rommelen rondom de bus. Verslag schrijven. Het waren twee fantastische dagen. Tijd voor een conclusie. Authentieke charme en ontwerp met eeuwigheidswaarde waar je vrolijk van wordt versus stoer compact comfort dat ontspant. Hier moet ik nog maar eens wat nachtjes over gaan slapen. Ik kan niet kiezen. Een luxeprobleem in crisistijd.

Marieke van den Berg
Amsterdam